Beste lezers,

Wederom moet ik jullie weer bedanken voor de fijne reacties, de mooie kaarten met persoonlijke
boodschap en voor de bloemen. Dit gaat niet wennen en voel mij nog steeds ontroerd bij al die
lieve woorden.

Na het relatief positieve gesprek met de oncoloog en de voorgestelde pauze zou je denken dat
het allemaal weer lekker gaat. Nu is er gelegenheid voor “kwaliteit van leven” en “je moet nu
genieten nu het nog kan”. Op één of andere manier voelt het helemaal niet zo. De oncoloog had
gezegd dat de chemo nog wel even zou doorwerken en dat daarna mijn lichaam de tijd krijgt om
zich te herstellen. Dat herstellen gaat wat mij betreft te langzaam. Mijn darmen zijn nog steeds
van slag, die werken gewoon nog op halve kracht of zoiets en ik loop met een opgeblazen en
gevoelige buik rond. Waar ik nu echt het meeste last van heb zijn mijn voeten. Het aantrekken van
schoenen is al een gevoelig klusje maar lopen is gewoon pijnlijk, alsof ik over allemaal spelden
loop. Raar, in het begin werd mij elke keer gevraagd of ik ook last had van neuropathie in mijn
voeten en dan riep ik dat het alleen maar aan mijn handen, in mijn gezicht en mond was maar nu
zijn mijn voeten behoorlijk aan de beurt. Hopen dat het opknapt de komende periode want
afgelopen weken had ik nog behoorlijk last van de bijwerkingen.
Mentaal loopt het nu ook wat anders dan dat ik had verwacht. Ik ben van al het medische gedoe
af, ik slik en spuit mijn medicatie maar voor de rest voelt het alsof er niets aan de hand is. Mijn
lichaam gaat zich herstellen van de bijwerkingen maar ook de tumor en uitzaaiingen gaan zich
herstellen. In wat voor tempo gaat dat? Vanaf nu gaat het eigenlijk elke dag dus een stukje
slechter met mij, waar houdt het op? Hoe gaat dat straks weer met eten?
“Kwaliteit van leven” en “je moet nu genieten” zijn eigenlijk loze begrippen. Ik had een enorm goed
leven en ik genoot met volle teugen van wat ik deed, of dat nu werk, de cliëntenraad of
improvisatietheater was. Met al die gedachten in mijn hoofd slaap ik de laatste tijd weer slecht. En
opstaan, waarom zou ik er vroeg uit gaan? Afgelopen maandag heb ik het hier met de psycholoog
over gehad, waardeloos, zinloos en doelloos. Wat voor doelen moet ik nu nog hebben? Ik merk
ook dat ik wat harder word, minder emotioneel en wat lastiger bij mijn gevoel kan. Wat mij nog
het meest emotioneert zijn de emoties van anderen. Als anderen moeten huilen dan doe ik
gezellig mee, daar heb ik dan weinig controle over. Maar nu is het allemaal zo onwerkelijk, niet te
bevatten dat de tumor en uitzaaiingen weer vrij spel krijgen.

In de afgelopen periode heb ik kennis gemaakt met “mijn” nieuwe huisarts. Een prima kerel die
tijdelijk meehelpt de praktijk op te starten. De huisartsenpraktijk is druk bezig om nieuwe
huisartsen aan te trekken en wellicht bestaat er de kans dat de huisarts Larissa, waar ik zo
tevreden over was, terugkomt. Dat zou fijn zijn want de huisarts die ik nu heb wil wel meewerken
aan palliatieve sedatie en euthanasie maar van een echte klik is geen sprake. Hij is een zeer
ervaren huisarts, luistert goed dus ik heb wel vertrouwen in hem als het eenmaal zo ver is.

Afgelopen vrijdag ben ik naar de Showman’s Fair geweest in Alkmaar, even eruit. Allemaal kleine
theatervoorstellingen die je kan bezoeken als je dat wilt. Het was heerlijk weer dus op het terras
wat gedronken, bekenden ontmoet, een beetje mensen gekeken, Tamara een dikke knuffel
gegeven en het vlooientheater bezocht. Altijd benieuwd geweest naar een vlooientheater, dat
was heel vermakelijk en grappig.
Zaterdag hadden we een afspraakje met Clemens en Maartje. Het was, ondanks de
voorspellingen prima weer dus heerlijk op het terras zitten kletsen. We hadden zo veel te
bespreken dat we uiteindelijk ook maar wat te eten hebben besteld. Het afscheid was wat
awkward, bizar, gaan we elkaar nog zien? Met een knuffel afscheid genomen, het was weer een
hele fijne ontmoeting met een lach en een traan.

Zondagochtend, bed uit en een rondje met Spike, onze labrador van 14,5 jaar, mijn maatje. Spike
zijn achterkant was al wat gammel maar hij ging nog graag mee uit wandelen ook al zag en
hoorde hij nog nauwelijks iets. Nu kon Spike zondagochtend niet meer goed lopen doordat zijn
linker achterpoot het niet meer deed. Gelukkig heeft ie nog kunnen poepen en plassen maar de
terugweg ging letterlijk met vallen en opstaan. Heel zielig om te zien. Ik heb daar een filmpje van
gemaakt en die direct naar onze dierenarts Gitte gestuurd. Zij vond het filmpje er zorgelijk uitzien
en zij zou later op de dag even langskomen. Intussen hebben wij Vincent gebeld met het slechte
nieuws over Spike en later op de dag hebben we Spike moeten laten inslapen. Dat kon gelukkig
thuis op een liefdevolle manier. Heel fijn hoe Gitte dit gedaan heeft, alle tijd en ruimte die zij
hiervoor genomen heeft. Later heeft het crematorium Spike opgehaald. Het is goed zo, Spike was
oud, heeft een mooi leven gehad en was gewoon op. Op één of andere manier was het best wel
weer confronterend.

Gisteren toch maar de stoute schoenen aangetrokken. De voorkant (beneden) van ons huis is
aan een schilderbeurt toe. Ik heb niet echt de energie om de boel te tjetten maar op de bank
zitten en kijken hoe een ander schildert dat gaat mij net te ver. Allereerst kost het geld, ik kan het
zelf beter en ga dus niet op de bank kijken hoe iemand met verf aan het prutsen is dus besloten
om het zelf te doen. Ik ben rustig begonnen met de voorbereidingen zoals ontvetten en (nat)
schuren en in de middag heb ik de garagedeur en voordeur geschilderd. Het raamkozijn ga ik
morgen doen, denk ik. Ik ben best wel trots als ik nu naar de beide deuren kijk, die zitten weer
strak in de lak maar vandaag heb ik rust moeten houden vanwege de spierpijn en het lage
energieniveau.

Aanstaande vrijdag gaan Vincent en ik met de boot naar London, een vader en zoon weekend. Ik
kijk daar erg naar uit. Het wordt heerlijk weer dus korte broek, veel drinken en goede gesprekken
ergens in de open lucht.

In een volgende blog zal ik vertellen hoe het weekendje London is geweest.
Grtz, Walter.