Beste lezers, bedankt voor de vele reacties op mijn vorige blog, hartverwarmend! Op een rustiger
moment zal ik nog bij een aantal individueel reageren. Ook heb ik weer kaartjes en een bloemetje
mogen ontvangen, dank jullie wel.

Waarom deze update? Omdat iedereen na mijn vorige blog op de hoogte is dat er een scan en
een gesprek met de oncoloog aan zat te komen en dat dat voor mij een hele spannende periode
is. Als je direct voor de resultaten wil gaan dan scroll je direct naar de laatste alinea’s. Anders
moet je je toch door alle informatie heen worstelen.

Afgelopen maandag was het dan zo ver. De dag van de scan, kijken of alle moeite niet voor niets is geweest. ’s Morgens ben ik eerst naar “de meiden van vier oost” geweest. De afdeling oncologie van het Geminiziekenhuis. Wat werken daar fantastische meiden. Ik ben nog geen kerel tegengekomen, die zullen er vast ook wel werken. Ik zou eerst bij hun langsgaan om bloed af te
laten nemen via de PICC-line. De laatste tijd gaat doorspoelen al wat problematisch maar dingen
eruit zuigen gaat steeds lastiger. Zo ook afgelopen maandag, de vacuumbuisjes (voor bloed)
kregen geen bloed of een enkel druppeltje. Daarbij komt dat het eerste buisje weggegooid moet
worden ivm het doorspoelen. Op een gegeven moment stonden 3 verpleegkundigen hun best te
doen om er bloed uit te krijgen. Alles werd uit de toverdoos gehaald maar het lukte niet. Ik mocht
woensdag voor de uitslag bij de oncoloog nog een keer langskomen om te kijken of het dan wel
zou lukken.
Omdat de vorige keer bij de scan geen rekening werd gehouden met mijn aansluiting (en er dus
gewoon werd geprikt) stelde de verpleegkundige voor om mij al een speciale aansluiting mee te
geven richting de scan, “dan moeten ze wel”. Dus ik met een infuuspaal naar de scan. Na het
drinken van een liter water in een half uur mocht ik onder de scan. Het personeel was verrast en
verzonnen allerlei “smoesjes” om toch te prikken ipv aan te sluiten op de PICCline. Uiteindelijk
toch aangesloten zonder te prikken, contrastvloeistof in je lichaam en daarna een paar keer heen
en weer in een buis.

Na de scan was ik klaar en heb ik even een troostijsje genomen. Heerlijk softijs hebben ze in het
ziekenhuis. Ondanks de pijn van de kou smaakte het ijsje er lekker (met nootjesdip).

’s Avonds heb ik de trein naar Peter in Alkmaar gepakt en samen met Peter naar Jos gereden. Jos
geeft improvisatietheaterlessen en tijdens de zomer altijd 5 avonden “summerschool”. Jos en
Peter zeurden 😉 al een tijdje aan mijn kop of ik niet een keertje mee wilde trainen. Dus de stoute
schoenen aangetrokken en een avondje improvisatietheater. Wat was het gaaf om alle bekenden
van Improvereniging Papaver en natuurlijk Jos tegen te komen en 􀃠 te knu􀃠elen. De lessen
hebben altijd een hoge energie dus na een avondje improviseren, knallen, gek doen en lachen
was ik helemaal kapot. Maar het was heerlijk! Dank je wel Jos!
De dinsdag heb ik niet zo veel gedaan, was met name moe en in mijn hoofd was ik erg druk bezig
met de vragen die ik allemaal klaar had voor de oncoloog.

Woensdag, de dag van de uitslag. In ieder geval stond eerst de technische thuiszorg vroeg voor
de deur om de pleister weer te vervangen. Deze verpleegkundige begon over het eventueel
verwijderen van deze aansluiting. Ze was de eerste niet, iedereen die ik vertel over de
behandelpauze begint over het eruit halen van de PICC-line. Hierna vertrokken naar het
ziekenhuis en eerst maar weer eens naar de verpleegkundigen van “Vier Oost” om te kijken of we
bloed uit de PICC-line kunnen krijgen. Dat was niet het geval. Ook deze verpleegkundige had het
over verwijderen van de PICC-line. En als de oncoloog dat advies zou geven dat zij hem ook wel
wilde verwijderen. Wat een toppertjes daar, niets is hun teveel.

Dus naar het laboratorium om bloed te prikken. Hierna hadden we nog twee uur de tijd voor de
afspraak met de oncoloog dus zijn we eerst gaan lunchen bij “Nog Wiedus”, was erg lekker, met
name de vissoep!

Hierna weer terug naar het ziekenhuis. De oncoloog liep behoorlijk uit maar toen we eenmaal
aan de beurt waren konden we spijkers met koppen slaan.

“De tumor is weer een stukje kleiner geworden na de vorige scan en de verwachting is dat na
deze chemo dit nog wel even doorzet, om maar met de deur in huis te vallen”, zo begon de
oncoloog. Mijn respons (dus de reactie van de tumor en uitzaaiingen) op de zware chemo is goed,
“de strijd waard geweest, we zouden nog twee keer chemo kunnen doen maar de bijwerkingen
zijn te heftig”. De bloedwaardes waren allemaal oké, de kleine afwijkingen worden veroorzaakt
door de chemo, de verwachting is dat die ook weer herstellen. Als we praten over prognoses dan
wordt er altijd gesproken over gemiddeldes maar de dokter vermoedt dat ik aan de goede kant
van het gemiddelde zit. Dat komt door mijn lichamelijke conditie. “Eigenlijk kan je zeggen dat de
periode die je met chemo bezig bent geweest erbij hebt gekregen”. Zijn voorstel is (en zo gaan we
het ook doen), over 6 weken langskomen en bloedwaardes bekijken, een soort vinger aan de pols
consult. 6 weken later een scan en dan kijken hoe de tumor en uitzaaiingen zich weer hebben
ontwikkeld en dan kijken wat we gaan doen en of we nog wat gaan doen. Eenzelfde zware chemo
gaat mij niet meer helpen en zou een te zware belasting voor mijn lichaam zijn. Hij was blij om te
horen dat ik nog geen beslissingen heb genomen, ik wacht liever en ga dan af op argumenten die
op dat moment valide zijn en de adviezen van de arts.
Spuiten tegen longembolie leek hem verstandig om mee door te gaan. De medicatie waar ik zo’n
“gezonde” dikke kop van krijg mag ik proberen wat af te bouwen, kijken hoe dat gaat en wat dat
oplevert. Diezelfde medicatie verzacht ook de bijwerkingen van de chemo. Die bijwerkingen gaan
natuurlijk ook afnemen. Als laatste leek het de arts verstandig om de PICC-line te verwijderen.
“Het opnieuw zetten van die PICC-line is vrij gemakkelijk”. Hier verschillen de arts en ik wat van
mening maar de PICC-line is vreselijk ontstekingsgevoelig, onderhoudsintensief en lastig met
bijvoorbeeld douchen en saunabezoek of zwemmen is uitgesloten dus eruit met dat ding. Daarbij
komt dat bloed afnemen ook niet meer lukt via die lijn. Kortom, we hebben een pauze ingelast
van ongeveer drie maanden en na die tijd kijken we wel.

Na het gesprek mocht ik weer naar “Vier Oost” om de PICC-line te verwijderen, brrrr. Ik was daar
best wel angstig voor want het plaatsen ging ook niet zonder slag of stoot. Nou, het verwijderen
van de pleister was het meest pijnlijke en toen de verpleegkundige zei “adem maar langzaam uit”
was het buisje (+/- 40 cm) al uit mijn lijf vandaan. Ze moest nog even controleren of de lengte die
zij eruit heeft gehaald overeenkwam met de lengte die er in was gegaan. Dat klopte dus ik was vrij.

Gisteravond heb ik natuurlijk mijn ouders verteld hoe het gesprek was verlopen. Eigenlijk is het
hartstikke positief allemaal maar ik word natuurlijk niet beter. We hebben tijd gekocht, tijd die
ook wel nodig was om over de eerste schrik heen te komen en om allerlei praktische zaken te
regelen.

Vanmorgen stond ik op en kon douchen zonder allerlei voorbereidingen. Het klinkt gek maar ik
ben op één of andere manier opgelucht. Even geen gedoe en gesleutel aan mijn lichaam. Ik ben
de komende drie maanden vrij. Natuurlijk wat pijnmedicatie en prikken maar ik kan alle kanten
uit. Ik ben af van die klote chemo!

Hoe alles zich verder gaat ontwikkelen? Niemand weet het maar ik zal jullie op de hoogte houden
via mijn blog. Bedankt weer voor het lezen, een prettig weekend.

Grtz, Walter.
PS. Ik krijg steeds meer foto’s opgestuurd van collega’s, die zal ik hier af en toe delen.