Beste lezers,

Het is al weer drie weken geleden sinds mijn laatste blog, best wel weer een tijdje geleden en in
die periode is weer het nodige gebeurd. Ik merk ook aan de hoeveelheid whatsappjes met “hoe is
het?” dat het weer tijd is voor een blog.

Drie weken geleden zijn Joke en ik een weekje naar Maastricht geweest. Toevallig had Joke een
weekje vrij in het vooruitzicht en we wilden graag nog een weekje vakantie. We hebben gezocht
naar allerlei locaties in Italië. De weersverwachtingen in Italië waren voor die week niet al te best
en in zuid Italië lagen knappe hotels enige kilometers buiten de stadjes. Met mijn lage energie en
het niet kunnen autorijden is dat niet heel handig. Eigenlijk zochten we zoiets als Viareggio, lange
boulevard met heerlijke hotels en lido’s. Een boulevard die ’s avonds volstroomt met Italianen en
volle restaurants. Maar juist Viareggio zou in die week slecht weer hebben. Het zoeken, samen
met de tijdsdruk zorgde voor wat stress dus hebben we besloten om lekker naar Maastricht te
gaan. We hebben ons daar prima vermaakt, het was heerlijk weer, prima hotel (waar we al eens
waren geweest) en fijne restaurantjes, ook Indonesisch.

Tijdens ons weekje Maastricht werd ik gebeld door mijn nieuwe oude huisarts. Zoals je misschien
eerder hebt gelezen hadden we eindelijk een huisarts gevonden die Joke en mij wil begeleiden
naar het einde. Toen de huisartsenpraktijk uit elkaar spatte waren we even huisartsloos. Daarna
werd de praktijk weer opgestart en kregen we een oude ervaren huisarts, niet onze eerste keus
maar het was niet anders. Maar ik kreeg dus een telefoontje, Larissa (en Manja) zijn terug op de
nieuw opgerichte huisartsenpraktijk. Het was ook heel fijn dat Larissa zelf belde, zij informeerde
meteen hoe het ging met ons. We gaan zo snel mogelijk om de tafel om het één en ander te
bespreken. We hebben afgesproken dat ik een afspraak maak zodra ik de oncoloog gesproken
heb zodat zij ook over de laatste informatie beschikt. Ik ben erg blij met deze ontwikkeling.

In de week erna zijn Jan en Dirk weer even langs geweest. Ik baal als een stekker van mijn
gewichtstoename met de bijbehorende lichamelijke kenmerken maar ik moest vreselijk lachen
toen Dirk binnenkwam en zei: “Hee speknek, hoe gaat ie?”. Als ziekenpa informeerde hij natuurlijk
meteen welk medicijn dit veroorzaakt maar ik hou wel van die (marine)humor. De hele avond
zitten kletsen, fijn dat ze er (nog steeds) voor ons willen zijn en het is heerlijk om ouwe en nieuwe
marinekoeien uit de sloot te halen.

Ook heb ik weer met Carmen een bakkie koffie gedronken in Alkmaar. We delen dezelfde passie,
menselijk gedrag dus we kunnen uren ouwehoeren over ons werk, improvisatietheater, anderen
(wel positief hoor) en televisieprogramma’s zoals First Dates.

Afgelopen weekend was het monumentendag. Dus heb ik in Den Helder een paar monumenten
bezocht. Als eerste de Kroontjesbunker in Huisduinen. Toen ik nog baksmeester was op de
EMMV-school gebruikten wij die bunker voor oefeningen. Mooi om te zien dat vrijwilligers deze
bunker helemaal in oude staat terug willen brengen. Daarna zijn we naar de bunker in het park bij
het ziekenhuis geweest, daar staat een Sanitäterbunker, best nog wel groot van binnen. De
bunker achter het oude postkantoor had ontzettend veel interessante dingen in huis en
uitgestald zoals veel documentatie, munitie en wapens. Veel foto’s en ook een BTSM-􀃖uit met
hakenkruis erop, zo bijzonder. Aanrader om een keertje een kijkje te nemen in die bunker. Na dit
tijdverdrijf zijn we op een terras gaan zitten op de oude rijkswerf met na afloop nog een kijkje op
de Bonaire, daar schieten ze behoorlijk op met restaureren alhoewel veel authentieke zaken
verdwijnen om plaats te maken voor een bar/restaurant.

Afgelopen week was weer een mentaal heftig weekje, dat kwam doordat er meerdere afspraken
stonden en ook gewoon hoe ik mij voelde. Het “genieten” loopt niet zo lekker en de pijn aan mijn
handen en voeten helpt daar ook niet bij.

Maandagavond hebben we Brenda Tijmes, een uitvaartbegeleider, op bezoek gehad. Brenda
heeft een bijzondere kijk op het levenseinde en dat spreekt ons wel aan. Kijk maar eens op haar
facebookpagina, dan begrijp je wat ik bedoel. Eigenlijk zou dit een soort kennismakingsgesprek
worden om te kijken of er een wederzijdse click is. Al pratende hebben we toch de gehele uitvaart,
zoals ik hem voor ogen heb, doorgenomen. Ik had gedacht dat we alles wel goed hadden
uitgedacht maar Brenda had een paar goede vragen en goede tips. Zaken waar we nog achteraan
moeten en zaken waar we over moeten nadenken. Wat mij in ieder geval aansprak was haar
betrokkenheid en het meebewegen met onze wensen. We gaan in ieder geval in de eerste (of
tweede) week van oktober de locatie bezoeken waar de herdenkingsbijeenkomst of
herdenkingsdienst hoogstwaarschijnlijk gaat plaatsvinden. Hoe die bijeenkomst moet gaan heten
weet ik nog niet, iemand een tip? Die locatie bezoeken gaan we samen doen met Brenda, Jan en
Dirk. Uiteindelijk komt het erop neer dat Brenda alle onderdelen aan elkaar gaat plakken, van het
moment van overlijden tot aan de crematie. Brenda is bijna vier uur geweest, het was best wel
heftig en confronterend maar het geeft ook wel een stukje rust wetende dat alles in goede
handen is. Ik heb de hele week moeten nadenken over dit gesprek (nu nog), er zijn best nog wel
wat keuzes te maken en sommige keuzes zijn best wel luguber.

Omdat het een mentaal een zware week was kwam de afspraak donderdag met de psycholoog
wel goed uit. Het is soms fijn om gewoon uit te spreken welke gedachten mij bezig houden, waar
je je zorgen over maakt en waar je bang voor bent. Toevallig belde van de week ook iemand van
de Geestelijke Verzorging Marine op. Ik was tijdens een overleg ter sprake gekomen. Het was
meteen een fijn gesprek, die persoon wist meteen te benoemen waarom dit traject voor mij zo
lastig is, voor een marineman lastig is. Het aanbod was dat als ik eens wilde praten dat ik van de
GV gebruik kan maken. Ik ga daar binnenkort zeker gebruik van maken. Wat heb ik toch een
mazzel dat ik 36 jaar bij zo’n bijzondere organisatie (lees familie) heb mogen werken.

Na de psycholoog ben ik meteen bloed gaan prikken want vrijdag was het gesprek met de
oncoloog. Dat werd een goed gesprek. Dat het mentaal een lastige fase is begreep hij heel goed.
In het begin sta je op standje overleven. Nu de eerste paniek voorbij is start een hele andere fase
en proces. Het proces wat ik doormaak is ook een ander proces dan mijn omgeving doormaakt
Aan de pijn in mijn handen en voeten door de neuropathie is niet zo veel te doen. Hij vond de
klachten fors, “we zijn zeker op tijd gestopt met de chemo”. Omdat ik er wel eens wakker van word
wilde hij wel een pijnstilling voorschrijven maar toen ik hoorde wat de bijwerkingen van die
pijnstiller waren heb ik daarvoor bedankt. Een slechte nachtrust kan ik (af en toe) wel hebben, ik
hoef toch niet naar mijn werk ;-). Verder hebben we gesproken over mijn speknek en
gewichtstoename. De dexamethason veroorzaakt deze gewichtstoename, we hebben
afgesproken dat ik verder ga afbouwen tot volledig stoppen met deze medicatie. Ik ben benieuwd
hoe ik mij daarbij ga voelen. Het leek hem wel zinvol om nog even de vitamine B12 te controleren
in verband met mijn energieniveau dus na afloop heb ik nog een keer bloed geprikt en krijg ik daar
volgende week uitslag over. Toen ik het watje op het prikgaatje hield vroeg ik of er ook nog een
sticker overheen moest. De bloedprikster vertelde dat ik een stukje tape kon krijgen en geen
mooie sticker. “Maar ik heb niet gehuild, dan mag ik toch wel een mooie sticker”? Met een
daverende lach kreeg ik een mooie “Cars”-pleister over mijn “wond”. De oncoloog heeft met mij
afgesproken dat we over ongeveer 6 weken weer een scan gaan maken en dan gaan kijken of de
tumor en uitzaaiingen weer zijn gegroeid en welke vervolgbehandelingen dan eventueel
beschikbaar zijn. Hij liet wel doorschemeren dat de beschikbare opties ook weer neuropathie
veroorzaken dus dat we daar goed naar moeten kijken. Omdat ik weet wat chemo met je lijf doet
en omdat het resultaat steeds kleiner wordt (3 maanden uitstel) moet ik natuurlijk bepalen of ik
nog wel een vervolgbehandeling wil.

Kortom, weer genoeg heftige dingen om over na te denken. Verder moet ik toch maar weer eens
bellen met de hypotheekgever want ze hebben een “nabestaandenlijn” en allerlei financiële opties
dus het is handig om daar van tevoren al iets van te weten. Tevens heb ik van de rechtbank de
beschikkingen mentorschap/bewindvoering van onze dochter Mandy binnen. Alle financiën
liepen via mijn internetaccount van de bank maar dat kan alleen over gezet worden naar Joke met
deze beschikkingen. Gaan we komende week maar mee aan de slag.

Jullie zijn weer helemaal op de hoogte, bedankt voor de interesse en we spreken elkaar weer.

Grtz, Walter.

PS. Hieronder weer wat foto’s, die van mijzelf kreeg ik opgestuurd van oud collega’s.