Lieve lezers, ik ga toch weer beginnen met een bedankje. Bedankt voor alle reacties via de
website, maar ook bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes en bloemen. Je kan je niet
voorstellen hoe goed dat voelt. Al die lieve reacties en hartjes onder de riem, dat voelt heel fijn.
Ik had vorige week, direct na het ziekenhuisbezoek een blog willen schrijven. Iedereen leeft zo
mee dat ik dat eigenlijk ook een beetje verplicht ben. Maar na het laatste bezoek aan de oncoloog
was ik best wel een beetje uit het veld geslagen, van het padje af. Het was letterlijk het laatste
bezoek aan de oncoloog.
Joke, Vincent en ik zijn dus 04 december bij de arts geweest en ik zou daar definitief doorgeven of
ik door wil gaan met behandelen of er mee stoppen. Eigenlijk stond voor mij de beslissing al vast
maar de arts begon eigenlijk nog een keer uit te leggen hoe een eventuele behandeling eruit zou
zien. Ik zou weer een nieuwe PICC-line moeten. Het beeld dat ze weer een slangetje door je ader
naar je hart duwen bezorgt mij rillingen. Het elke week vervangen van de pleister was ook een
drama. De chemo zelf bestond uit twee medicijnen, de ene zorgt als bijwerking voor spierpijnen,
de ander weer voor neuropathie, iets waar ik nu nog steeds ongelofelijk veel last van heb. Het
ziek worden van deze chemo zou wel wat minder zijn omdat ik bij de vorige chemo iedere keer
echt een schop vooruit kreeg, nu is er sprake van wekelijks een zetje. Uiteindelijk zou deze
inspanning mij 2 tot 3 maanden extra leven geven. Voor mij een duivels dilemma, natuurlijk wil ik
niet dood. Gelukkig vertelde hij mij dat er geen foute keuze is, alles wat ik beslis is goed. Ik heb er
met veel mensen over gesproken en ik kwam tot de conclusie dat ik maar stop met alle
behandelingen dus heb ik dat ook zo meegedeeld. Het hoge woord was eruit. Hoe nu verder?
De oncoloog vertelde dat ik weer terug verwezen werd naar de huisarts. Hij informeerde nog
even of de “huisartsperikelen” in Anna Paulowna waren opgelost. Ik vertelde hem dat ik heel blij
was met de terugkeer van Larissa, een jonge slimme arts, empathisch wanneer het kan en
handelend als het moet, daar heb ik alle vertrouwen in.
Ik had een beetje angst om helemaal losgelaten te worden zonder al die specialisten in het
ziekenhuis. Hij stelde mij gerust, zodra ik een beroep doe op hem of op de kanjers van afdeling 4-
oost dan is dat helemaal geen probleem maar hij wil dat de huisarts vanaf nu de regie heeft. Dus
alles via de huisarts, tenzij. Hij meldde dat hij haar zou bellen voor een overdracht en aan het
eind van de middag belde Larissa al op om een afspraak te maken, top!
Het verdere beloop van de ziekte hebben we daarna doorgenomen. De tumor zal
hoogstwaarschijnlijk op een moment gaan bloeden. Daar merk je in het begin niets van, als je
biefstuk eet dan zie je dat bloed de volgende ochtend ook niet terug. Wanneer het bloedverlies
groter wordt dan zal ik minder energiek worden door allerlei tekorten. Een bloedtransfusie zou
dan kunnen helpen. Staaltabletten alleen zou geen oplossing bieden. Raar idee, bloed krijgen van
een ander.
Mijn eetlust zal verdwijnen maar ook de hoeveelheid zal minder worden. Dat is vooral voor mijn
omgeving heel vervelend zei de arts. “Je moet toch wat eten” zal de omgeving roepen maar het
lichaam past zich aan aan de verminderde behoefte aan eten. Een oplossing is het plaatsten van
een sonde, in mijn geval zou deze voorbij de tumor moeten. De arts wist te vertellen dat dat bijna
nooit gebeurt en dat de kwaliteit van leven er zelfs op achteruit gaat met zo’n sonde.
Als laatste kwam de prognose. Deze arts is heel voorzichtig met prognoses, hij heeft het altijd
over statistieken en de gemiddelde patiënt. Hij vertelde ook dat nog nooit een gemiddelde
patiënt tegenover hem heeft gezeten. Maar een gemiddelde patiënt zou nog een half jaar te leven
hebben maar hij merkte daarbij op dat hij geschrokken was hoe de tumor zich heeft ontwikkeld
de laatste 3 maanden. Voor mij was die informatie voldoende, het wordt waarschijnlijk iets (deel ontbreekt)

De dag erna was ik behoorlijk van het pad, ik moest wennen aan het idee. Eigenlijk is het zo bizar,
als ik aan het schrijven ben dan lijkt het wel alsof ik het over een ander heb of dat ik van een
afstand naar mijzelf zit te kijken.
Toch heb ik mij afgelopen weekend ontzettend vermaakt. Zaterdagavond ben ik naar Rocky
Amaretto geweest, improvisatietheater van hoog niveau. Zij speelden Tarantino dus lange
dialogen die eigenlijk nergens over gingen, veel boeven en er vloeide een hoop bloed, was echt
supergrappig, heerlijk om je zo te laten afleiden. Zondagochtend lag Vincent beneden op de bank.
Na zijn nachtdienst is hij maar direct hierheen gekomen want om 10 uur zouden er potentiële
kopers komen voor mijn auto. Fijn om zoonlief weer thuis te hebben en met een knuffel wakker
te worden. Hij heeft keurig mijn auto verkocht, wel met een hoop moeite want er werd een
nieuwe auto verwacht ondanks dat mijn auto al 9 jaar oud was. Was een fijne auto maar een
tweede auto voor alleen een ritje naar het station is teveel van het goede.
Daarna kwamen Leo en Nelleke, mijn zwager en schoonzus. Dat zijn zulke betrokken lieverds dat
ik het ook altijd goed vind als zij willen komen. We hebben heerlijk geluncht bij een tentje hier in
het dorp, Veer op Landgoed Hoenderdael.
Maandagvond hadden we nog allemaal lekkere dingen in de vriezer, nasi, sambal boontjes, ajam
ketjap en rendang. Allemaal zelf gemaakt dus heel smaakvol. Ik heb heerlijk zitten eten maar
wellicht een beetje teveel. Ik ben daar ontzettend ziek van geweest. Ontzettende pijn in mijn maag
(oh jee), darmen van slag en continue misselijk. Afgelopen nacht ook geen oog dicht gedaan en
vandaag ook niet vooruit te branden en nauwelijks iets eten. Ik ben ook het vertrouwen in mijn
lichaam helemaal kwijt dus ik kan niet inschatten of dit een direct gevolg is van die tumor in mijn
maag of gewoon iets verkeerds gegeten. Het gaat nu ietsje beter dus ik hoop dat ik vannacht een
beetje kan slapen.
Misschien is het nog aardig om iets te melden. zoals ik al eerder geschreven heb waren wij op
zoek naar een locatie waar mijn afscheid gevierd gaat worden. Ik vind het namelijk niets om dat
bij het crematorium te doen waar 50 man naar binnen kunnen, in het zaaltje ernaast ook nog
eens 50 man de dienst kunnen volgen via een TV en de anderen staan buiten in de regen. Ik wil
iedereen binnen hebben en na afloop bier en bitterballen (echt waar). Die ruimte hebben we
gevonden. Mijn oud-collega’s Dirk en Jan hebben aangeboden om daar iets in te betekenen dus
20 november zijn we een kijkje gaan nemen, Joke, Vincent, Dirk, Brenda (uitvaartbegeleider) en ik.
Ik dacht met een kwartiertje wel klaar te zijn maar we hebben daar alles met de beheerder en
technicus doorgesproken en afspraken gemaakt. Fijn dat dat in ieder geval goed geregeld is.
De volgende dag heb ik nog heerlijk geluncht met Jan en Dirk in de Marineclub. Wat een giga
grote tosti’s hebben ze daar zeg! Het was super gezellig en ik ben weer op de hoogte van alle
roddels. Thnx luitjes, fijn dat jullie er zijn.
Je merkt dat dit blog misschien iets minder opgetogen is, zo voelt het ook op dit moment. Alles
wat ik nu onderneem kan wel eens de laatste keer zijn. Ik heb bijvoorbeeld vuurwerk besteld om
bij Mandy haar woongroep af te steken. Dat is echt voor het laatst. Gaan we nog Kerst vieren? Of
oud en nieuw en dan heel hard roepen “Gelukkig Nieuwjaar”? Ik weet het niet.
Het wordt spannend, maar dat wisten we al. Ondanks alles, ik wens jullie allemaal een hele fijne
Kerst toe, ik hoop in het bijzijn van geliefden, familie en vrienden. Ik wens jullie ook een geweldig
maar vooral een gezond 2020 toe.
Tot in 2020, grtz, Walter.